Muffin

“ หอมจัง กลิ่มอะไรนะ ” ชายหนุ่มชาวเยอรมันที่เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นเอ่ยขึ้น เมื่อได้กลิ่มหอมบางอย่าง

เมื่อไล่มองไปเห็นกล่องขนมสีขาววางอยู่บนโต๊ะอาหาร ไม่แปลกที่บางทีอายะจะซื้อขนมมา ชายหนุ่มจึงถือวิสาสะเปิดกล่องทันที
ขนมมัฟฟินสีเหลืองสวย หอมกลิ่มช็อกโกแลต เนย ผสมกัน ยิ่งทำให้ขนม 4 ชิ้นในกล่องนั้นชวนให้หยิบขึ้นมากินนัก และไม่รอช้า นิ้วยาวของร่า่งสูงก็หยิบมัฟฟินช็อกโกแลตน่ากินมาขึ้นทันที

“ ทานแล้วนะครับ ” เมื่อขนมเข้าปากคำแรกเนื้อขนมที่ไม่แข็งเกินไม่นิ่มเกิน ความหวานและรสช็อกโกแลตที่ได้สัมผัสนี่มัน…..อร่อยมากๆ

ของร้านไหนกันนะ เบิร์กฮาร์ดหยิบกล่องขึ้นมาพลิกดูก็ไม่เห็นมีชื่อร้านติดอยู่

“ ……...อ่ะ ”
“ คุณกินขนมในกล่องเข้าไปหรือครับ ” ชายหนุ่มมองคนตรงหน้าที่กำลังกัดขนมเข้าปากแทนคำตอบ พร้อมกับดวงตาที่แสดงความฉงนส่งมาให้ด้วย

“ มีอะไรหรือเปล่าครับ ”

“ คุณกินขนมแล้วคิดว่าไงครับ ”

“ อืม…...อร่อยมากเลย คุณไปซื้อมาจากร้านไหนเหรอ ”

อายะมีท่าทีโล่งใจ ก่อนจะตอบว่า

“ ไม่ได้ซื้อมาหรอกครับ พี่โยกิให้มา ”

“ อ้อ งั้นคุณช่วยถามให้หน่อยได้มั้ย ว่าเค้าไปซื้อขนมนี้มาจากร้านไหน ”

“ พี่โยกิไม่ได้ซื้อมาหรอกครับ เค้าทำเอง ” อายะยิ้มน่อยๆ เมื่อเห็นหน้าตาตกใจของอีกฝ่าย

นั้นสินะ ใครจะคิดว่าช่างซ่อมเครื่องยนต์ หน้าโหดๆ ดูเถื่อนๆอย่างพี่โยกิจะมีงานอดิเรกแบบทำขนมกันละ เนื่องจากทำเป็นงานอดิเรก ก็เลยนานๆทำที อย่างคราวนี้ที่ทำขนมก็คงเพราะมีคนมาตื้อให้ทำให้แน่ๆ

แต่ว่า………..

‘ อายะเอาขนมนี่ไปสิ ’ โยกิเดินมายื่นกล่องขนมให้ ชายหนุ่มผมสีทองซีดเปิดออกมาเห็นขนมมัฟฟินหอมๆ 4 ชิ้น
‘ มัฟฟินช็อกโกแลตเหรอครับ ’

‘ อืมนะ…………...แต่คราวนี้มีชิ้นพิเศษนะ ’ ชายหนุ่มหน้าเข้มทำหน้าปั้นยาก

‘ พิเศษ? ’
‘ คือว่ามีคนมาตื้อให้ฉันทำขนมนี่ ชั้นรำคาญก็เลยทำให้ แต่ว่ามีอยู่ชิ้นนึง ทำไว้แก้เผ็ดเจ้าคนช่างตื้อนั้น เพียงแต่ว่าตอนนี้ชั้นไม่รู้ว่าเป็นชิ้นไหนน่ะสิ ’

‘ กินระวังๆหน่อยนะ ’

“ ก็แบบนี้แหละครับ ”

“ อ๋อ เป็นแบบนี้นี่เอง ” เมื่อพูดจบขนมชิ้นที่สอง(?)ก็หมดไปแล้ว เบิร์กฮาร์ดก็หยิบชิ้นที่สามมากินจนหมด

“ นี่คุณไม่กลัวหรือครับ ” ชายหนุ่มผมสีทองซีดมองด้วยความไม่เชื่อสายตา แล้วแขนยาวก็ขยับโอบเอวอายะให้ใกล้ชิดขึ้น พร้อมหยิบขนมมัฟฟินชิ้นสุดท้ายขึ้นมา

“ แล้วคุณกลัวหรือเปล่าครับ ” ดวงตาสีน้ำตาลแดงมองจ้องมาพร้อมประโยคที่เหมือนท้าทาย แต่เค้าก็ชอบมัน เพราะในแววตานั้นมีความจริงใจอยู่มากมาย มือเรียวเอื้อมไปจับขนมมัฟฟินที่เบิร์กฮาร์ดถือ เพื่อไม่ให้มันขยับหนี ดวงตาสีดำประกายระยับจ้องตอบดวงตาสีน้ำตาลแดงนั้นกลับเช่นกัน เรียวปากกัดขนมมัฟฟิน เนื้อแป้งไม่หวานมาก เนื้อบลูเบอรี่ให้รสหวานอมเปรี้ยว ขนมรสชาติดีเกินกว่าที่คิดไว้เสียอีก

“ อืม อร่อยจริงๆด้วย ” ลิ้นแลบเลียริมฝีปาก แต่ดวงตากลับจ้องมาที่เค้าอย่างท้าทาย

“ งั้นก็กินอีกสิครับ ” อายะลงมือกินมัฟฟินที่เบิร์กฮาร์ดถือเอาไว้ บางครั้งริมฝีปากนั้นก็จงใจงับลงมาที่นิ้วของชายหนุ่มที่ถือขนมอยู่ ริมฝีปากนั้นละเลียดกินขนมจนหมดชิ้น

“ ผมอยากจะชิมช็อกโกแลตที่ผมเล็งไว้แล้วสิ ” ดวงตานั้นจ้องมองมาอย่างมีความหมาย แล้วเบิร์กฮาร์ดก็เข้าใจความหมายนั้นเสียด้วย

“ ด้วยความยินดี ” ----------------- End ------------------

คือ...............เข้าใจตอนจบใช่มั้ยคะ ///U U/// เขินมาก 

คิดว่ามันโคตรเอโร่ยเลยนะ

จินตนาการตามมันใช่มาก แต่ไม่รู้เขียนถึงหรือเปล่า ฮา เขียนให้ตรงข้ามกับ Marshmallow ของโอนิ ที่อันนั้นอายะเป็นฝ่ายถูกรุก ตอนนี้เลยให้เป็นฝ่ายรุกบ้าง แต่คนที่กำไรก็....นะ ฮึ้ย หมั่นไส้จริงๆ ฮา สาเหตุที่เป็นมัฟฟิน เพราะจาก android M ฮา