“ อายะ...มานี่สิ ” เสียงเรียกนั้นช่างอ่อนโยน เต็มเปี่ยมไปด้วยห่วงใย เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นอย่างสงสัยว่านั้นคือน้ำเสียงของใคร ก็พบชายแก่คนนึง กำลังลูบแมวตัวนึงด้วยความเอ็นดู
ดูเหมือนลุงจรจัดคนนั้นหันมามองเด็กน้อยที่นั่งโล่ชิงช้าอยู่คนเดียว
“ ไม่กลับบ้านเหรอ ” เสียงชายแก่ทัก เด็กน้อยก้มลง
“ ………………………..” เด็กน้อยตอบเพียงแค่นั้น ก่อนดวงตากลมนั้นจะจ้องไปยังกลุ่มขนปุกปุยที่ชายแก่อุ้มอยู่ กลุ่มขนปุกปุยนั้นขยับเล็กน้อย แล้วดวงตากลมโตเหมือนลูกแก้ว ก็จ้องกลับมา
“ ชอบแมวเหรอ…. ”
“ แมว? ” ชายแก่ชะงักไปนิด ก่อนจะค่อยๆคลายอ้อมแขมให้เห็นสิ่งที่อุ้มอยู่ชัดๆ
“ ลองจับดูก็ได้นะ ” ชายแก่บอก พลางขยับตัวเข้าใกล้ มือของเด็กน้อยยื่นออกไปอย่างกล้าๆกลัว แต่เมือสัมผัสโดนขนนุ่มนิ่ม ดวงตาเด็กน้อยก็เป็นประกายขึ้นมา
“ นุ่มจัง... ”
“ อืม…..นุ่มใช่มั้ย อุ่นด้วยนะ นี่แหละเรียกว่า “ แมว ” ” ชายแก่ขยับอ้อมแขนนิด เจ้าแมวก็ขยับตัวอย่างเกียจคร้าน
หลังจากนั้นความสัมพันธ์ของเด็กน้อยกับชายแก่ก็สนิทกันผ่าน “ อายะ ” มากขึ้น เด็กน้อยชอบมาเล่นกับเจ้าเหมียวตัวนี้มาก
“ หนู….ชื่ออะไรเหรอ ”
“ ชื่อ…..? ”
“ ใช่ ชื่อน่ะ ” เด็กน้อยยังมองมาฉายแววฉงน จนชายแก่ต้องถามใหม่
“ คุณแม่หนู เรียกหนูว่าอะไรเหรอ ” ความฉงนหายไปจากแววตา แต่กลับทำให้ดวงตาของชายแก่เบิกกว้างด้วยความตกใจแทน
“ นี่…. ”
“ ? ”
“ คนที่บ้านเรียกผมว่า ” นี่ ” ” เด็กหนุ่มมองชายแก่ที่นิ่งไป แล้วหวนคิดถึงผู้เป็นแม่ แม่ที่มักจะดุด่าตนเองเสมอ ซึ่งเค้าก็ไม่รู้ว่าทำอะไรผิด เมื่อโดนแม่ตี เค้าก็ร้องไห้ แล้วแม่ก็จะเค้ามากอด
เค้าไม่เคยถามถึงพ่อ เพราะเวลาถามถึงพ่อเมื่อไหร แม่จะร้องไห้และตีเค้ามากขึ้น
จนวันหนึ่ง……...แม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต โลกเหมือนกลับตาลปัตร
….ตาย….
เป็นคำที่เด็กน้อยยังไม่ค่อยเข้าใจ เค้ารู้แค่ว่าแม่จะไม่กลับมาอีกแล้ว…..
ไม่ตี ไม่ดุด่า …...และไม่กอดเค้าอีกแล้ว….
ถึงแม่จะชอบตีเค้า แต่เค้าก็ไม่เคยโกรธเกลียดแม่เลย…..
เนื่องจากไม่มีญาติ เลยต้องไปอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้า ต่อมาเค้าถูกรับไปอุปการะ แต่…...ว่า บ้านที่รับไปอุปการะก็ต้องการแค่เด็กใช้งานเท่านั้น
ที่บ้านนั้นเค้าโดนใช้ให้ทำงานหนัก และคนในบ้านก็เรียกเค้าว่า “ นี่ ” “ เฮ้ย ” “ แก ”
…….เค้าเคยมีชื่ออยู่ แต่เมื่อแม่ที่คอยเรียกชื่อนั้นไม่อยู่แล้ว ทำให้ชื่อนั้นถูกเลือนหายไปกับกาลเวลา เด็กน้อยก้มหน้าลง
“ นี่….. ” เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นอย่างอัตโนมัติ เมืื่อสบตากับชายแก่ ชายแก่ก็หัวเราะออกมา เด็กน้อยยิ่งงง
“ ฮาฮา ขอโทษ ชั้นไม่ตั้งใจ เพียงแต่เห็นเธอก้มหน้า ก็เลยอยากให้เธอเงยหน้าขึ้นเท่านั้น ”
“อย่าก้มหน้าเลย เพราะถ้าเธอมัวแต่ก้มหน้าก็จะเห็นแต่พื้นสีทึมๆ ลองเงยหน้าสิ ยังมีสีสันให้เธอดูอีกเยอะแยะนะ อย่างเช่นแบบนี้ ” แล้วชายแก่ก็อุ้มอายะมาจ้องหน้ากับเด็กน้อย ดวงตากลมโตสีฟ้าใสเหมือนลูกแก้วจ้องแป๋วมา เด็กน้อยสาบานเลยว่าไม่เคยเห็นลูกแก้วสีฟ้าใสขนาดนี้มาก่อน
ชายแก่ยิ้ม
หลังจากนั้นเด็กน้อยชอบแอบมาเจอคุณลุง เพราะคุณลุงชอบเล่าเรื่องสนุกๆให้เค้าฟังบ่อยๆ คุณลุงใจดี สอนเรื่องต่างๆให้เค้ามากมาย รวมทั้งสอนเรื่องการอ่าน การเขียนด้วย คุณลุงเก่งมากๆเลย ถึงบางทีคุณลุงจะดุแต่ก็ใจดี โดยเฉพาะยอมให้เค้าอุ้มอายะ และเล่นกับมันได้ด้วย
แต่เค้าว่า…..ความสุขนั้นมักจะสั้น
วันนี้เด็กน้อยโดนดุและลงโทษ เพราะเค้าทำของพัง แต่จริงๆก็ไม่ได้ทำหรอกเป็นลูกของบ้านนั้นที่ทำของแตกแล้วโยนความผิดมาให้เค้า ทำให้เค้าโดนลงโทษ ไม่ได้ออกจากบ้านมา 2 วันแล้ว
เค้าโดนให้นอนในห้องเก็บของที่มีแต่ฝุ่น เก่าและมืด
เวลาแรกเค้ากลัว แต่ว่าพอคิดถึงคุณลุงกับดวงตาสีฟ้าใสของอายะก็ทำให้เค้าเข้มแข็งขึ้น….
จนวันที่ 3 เค้าได้รับอนุญาตให้ออกมาจากห้องเก็บของ แต่กว่าจะหาจังหวะออกจากบ้านได้ ก็วันที่ 5
เมื่อเด็กน้อยมาถึงสวนสาธารณะที่มักจะเจอคุณลุงกับอายะเสมอ แต่วันนี้…..คุณลุงกลับนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาว
“ คุณลุง….อายะละครับ ” เด็กน้อยถามชายแก่ที่นั่งอยู่บนม้านั่งยาว วันนี้คุณลุงแปลกมากๆปกติคุณลุงจะยิ้มเสอมเมื่อเห็นเค้า แต่วันนี้กลับนั่งเงียบอยู่นานมาก แล้วก็…..ไม่เห็น อายะ เลย
“ คุณลุง อายะละครับ คุณลุงให้ไปวิ่งเล่นแถวนี้เหรอ ”
“ อายะไม่อยู่แล้วละ ”
“ ไม่อยู่? ” เด็กน้อยถามอย่างไม่เข้าใจ คุณลุงมองอย่างเอ็นดูแต่ก็ยังมีแววเสียใจ
“ อายะไปอยู่บนสวรรค์แล้วละ ”
“ คุณลุงอย่าเสียใจไปเลย ”
“ อายะจะต้องมีความสุขแน่ๆ เพราะคุณลุงรักอายะมากๆ ”
“ อายะต้องจากไปพร้อมความสุขแน่นอน ” คุณลุงหลับตาลง ก่อนจะเงยหน้าขึ้มามองเด็กน้อยด้วยตารื้นๆ
“ ชื่อ อายะ เป็นชื่อลูกสาวของชั้นเอง ” ชายแก่หันมาทางเด็กน้่อย พลางลูบผมสีอ่อนนั้น
“ ชั้นไม่เคยเหลียวแลแกเลย จนกระทั้งลูกสาวจากไป….. ”
“ ชั้น…….มัวแต่ยุ่งเรื่องงาน………….. ”
“ ชั้นคงต้องไปแล้ว…. ”
“ คุณลุงจะไปไหนครับ ” ชายแก่เงยหน้ามองท้องฟ้า
“ ไม่รู้สิ…...ไปเรื่อยๆ ”
“ ให้ผมไปกับคุณลุงด้วยเถอะครับ ” เด็กน้อยโผเข้าหาชายแก่ แล้วกอดไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย
“ ผม…...ผมไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว ”
“ ไปกับชั้น มันลำบากนะ…...ไม่มีบ้าน ไม่มีอะไรเลย……. ”
“ ไม่ครับ คุณลุงไม่ได้ไม่มีอะไร สิ่งที่่คุณลุงมี ผมอยากได้…..อยากได้……….. ” เด็กน้อยตะโกนออกมา ความอัดอั้นในใจบางอย่างคล้ายจะระเบิดออกมา
…...แม่….คุณแม่ครับ……..
“ ….อยากให้รักผม ” เข้าใจแล้วที่ผ่านมา เค้าแค่อยากได้ความรัก อยากให้มีคนเรียกเค้าด้วยน้ำเสียงอบอุ่น อยากให้มีคนลูบหัวปลอบใจ หยดน้ำใสไหลออกมาจากดวงตากลม มือน้อยๆนั้น กำเสื้อของคุณลุงแน่น
…….เสียงอันอบอุ่นอ่อนโยนเวลาเรียกอายะนั้น เค้าอิจฉาเหลือเกิน…….
……...ถ้ามีใครคอยเรียกเค้าแบบนั้นบ้าง…..ก็คงดี………..
นั้นคือความรู้สึกตอนที่เห็นคุณลุงเรียกอายะอย่างใจดี
“ …..ชั้นคงให้ความรักมากมายขนาดนั้นไม่ได้ ” ชายแก่ค่อยๆดันเด็กน้อยออกอย่างแผ่วเบา
“ เพราะชั้นก็คงอยู่ได้ไม่นาน ”
“ ถ้างั้น…………..เธอเอาชื่อ อายะ ไปเถอะ ถ้านั้นเป็นชื่ออที่เธอบอกว่าเต็มไปด้วยการได้รับความรัก ”
“ แต่ว่า…..มันเป็นชื่อของ……. ”
“ เธอไม่ชอบเหรอ ” ชายแก่ถาม เด็กน้อยรีบส่ายหน้า
“ ไม่เลยครับ ”
“ งั้นก็ไปกันเถอะ... ” ชายแก่จูงมือเด็กน้อย เด็กน้อยเช็ดน้ำตา
“ ครับ ”
----------------------
จบไปเลยแบบงงๆ ฮา
อยู่ๆก็อยากเขียนขึ้นมา 5555
พอเขียนอดีตของอายะแล้วก็ชักอยากเขียนเรื่องเคย์โกะด้วยอ่า......หาที่จบไม่ได้ U U!
เหมือนชีวิตจะรันทด...มั้ง?
