“ ผมขอแวะร้านสะดวกซื้อก่อนนะครับ ” ชายหนุ่มผมสีทองซีดหันไปบอกชายหนุ่มชาวเยอรมันที่เดินมาด้วย เนื่องจากวันนี้ทั้งสองนัดเจอกันเพื่อซื้อของกินก่อนกลับบ้าน เหตุเพราะเจ้าของห้องนั้นกินเยอะมาก ทำให้ต้องออกมาซื้อของเติมอยู่บ่อยๆ
“ ได้เลยครับ ” เบิร์กฮาร์ดเดินตามเข้าไปแล้วไปหยุดตรงบริเวณชั้นวางขนม มองเลยชั้นไปเห็นอีกคนกำลังก้มๆเงยๆอยู่บริเวณเครื่องปรุงรส ดวงตาสีน้ำตาลแดงเหลือบมองไปยังชั้นวางอีกฝั่งเห็นกล่องเล็กสีสันสวยงาม วางเรียบอย่างเป็นระเบียบ
“ อะไรนะ กล่องลูกอมเหรอ ” เจ้าตัวไม่รอช้าเดินไปที่ชั้นวางนั้นทันที แล้วก็พิจารณากล้องเล็กๆน่ารักนั้น บนแต่ละกล่องมีรูปผลไม้นานาชนิด ทั้ง สตอเบอรี่ กล้วย ส้ม ช็อกโกแลต นม??
มีกระทั่งเป็นรูปเจ้าหมีหน้าตาน่ารักกับแพนเค้กกองโต
ว่าแต่ตกลงนี่มันอะไร? กล่องลูกอม หมากฝรั่ง หรือกล่องช็อกโกแลต
มือเรียวยาวพลิกหลังกล่องขึ้นมาไล่อ่านทีละตัว ถึงจะพออ่านออกเขียนได้คล่อง แต่คันจิบางตัวก็ใช่ว่าจะรู้
“ ข้อควรระวัง……..ฮืม….นี่มัน ”
----------------------------------------------------
เมื่ออายะเอาของทั้งหมดไปจ่ายเงินที่เคาเตอร์ เค้าก็สังเกตว่าพนักงานสาวที่อายุน่าจะเป็นเด็กมัธยมมาทำงานพิเศษ หน้าแดงแล้วกำลังซุบซิบกับเพื่อน ก่อนจะรู้สึกตัว หันมาขอโทษที่ปล่อยให้รอนาน แล้วหยิบของมาคิดเงิน….
ชายหนุ่มผมสีทองซีดไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรเพราะรู้ว่าเมื่อกี้เบิร์กฮาร์ดเดินตามเข้ามา แล้วหัวข้อของเด็กสาวคงเป็นอะไรไม่ได้นอกจาก “ ชายหุน่มชาวต่างชาติรูปหล่อ ”
แต่ถ้าเค้าไม่ได้รู้สึกไปเอง เด็กสาวพนักงานแอบมองหน้าเค้าบ่อยอยู่เหมือนกัน พอเงยหน้าขึ้นมาก็หลบตา...?
แต่อายะก็เลือกที่จะเฉยกับกิริยานั้นแล้วถือถุงฃเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อ ก็เห็นเบิร์กฮาร์ดยืนรออยู่พร้อมในมือมีถุงของร้านสะดวกซื้ออยู่เหมือนกัน
“ คุณซื้อขนมอีกแล้วเหรอครับ ” ชายหนุ่มบ่นคนตรงหน้า
ในช่วงแรกๆที่เบิร์กฮาร์ดเห็นชั้นวางขนมในร้านสะดวกซื้อ เจ้าตัวถึงกับกวาดทุกอย่างจากชั้นวางมาอย่างละ 2 ชิ้นเลยทีเดียว ทำให้เค้าต้องจำกัดการซื้อขนมของคนตรงหน้าเอาไว้
แต่ว่าตอนนี้คนตรงหน้ากลับยิ้มกว้าง
“ งั้นเดี๋ยวกลับไปบ้าน ผมจะให้คุณลองชิมขนมนี่นะครับ ” พลางชูถุงขึ้นมา ชายหนุ่มผมสีทองซีดรู้สึกแปลกใจกับปฏิกิริยาคนตรงหน้า แต่เมื่อมองเข้าไปในถุง พร้อมประโยคเมื่อกี้ ทำให้เลือดแทบทั้งหมดขึ้นไปรวมที่หน้าแทบจะในทันที มือเรียวคว้าถุงมา พร้อมเดินไปอีกทางอย่างรวดเร็ว ทางนี้เป็นทางที่หลุดออกมาจากย่านร้านค้า คนเริ่มบางตาลง
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงหัวเราะแล้วเดินตามไปติด
“ นั้นคุณจะเอาไปไหนละครับ เอ หรือว่าคุณอยากจะให้ผมชิมขนมคุณบ้าง ” อายะหันมาถลึงตาใส่ ใบหน้านั้นยังแดงอยู่
“ บ้า! คุณมาพูดอะไรกลางที่สาธารณะ ” เบิร์กฮาร์ดยังยิ้มไม่หยุด มือใหญ่คว้าแขนตรงหน้าไว้
“ เอ...คุณหมายถึงอะไรกัน ”
“ เดี๋ยวคุณจะไม่ได้กินข้าวเย็น ” อายะขู่(?)
“ ไม่เป็นไรครับ ถ้าไม่ได้กินข้าวเย็นก็ดี ผมจะได้กิน “ ขนม ” ได้มากขึ้น ” คราวนี้มือเรียวยกขึ้นมาปิดปากคนตรงหน้าแทบจะทันที
“ คุณนี่มัน…. ” อายะว่าอย่างอ่อนใจ เบิร์กฮาร์ดดึงถุงจากมืออายะ แล้วประสานมือเข้าด้วยกัน
“ อย่าโกรธนะครับ ”
“ ไม่ได้โกรธ…... ” ไม่ใช่ไม่รับรู้ถึงความรักของอีกฝ่าย เป็นเรื่องดีที่รู้จักป้องกัน แต่เห็นปริมาณของสิ่งที่ซื้อมาแล้วมันทำให้อายะยิ่งเขินมากก็เท่านั้น
คิดจะใช้หมดนั้นเลยหรือยังไง?
มือใหญ่โอบเอวคนตรงหน้าที่กำลังคิดหนัก(?) เวลานี้เริ่มเย็นมากแล้ว ทางเดินแถบนี้แทบจะไม่มีคนเดินผ่าน ร่างสูงกว่าก้มกระซิบ
“ หรือว่าคุณอยากไม่ให้ผมใช้ ผมก็โอเคนะครับ ” สีแดงจางๆบนใบหน้ากลับมามีสีเข้มอีกครั้ง อายะยันตัวออกจากอ้อมกอด ทิ้งท้ายก่อนเดินหนีไป
“ เฃิญคุณใช้ไปคนเดียวเถอะ ” เบิร์กฮาร์ดหัวเราะน้อยๆแล้วเดินตามไป
----------------- End ------------------
แถม
in the minimart
เบิร์กฮาร์ดวางของทั้งหมดลงที่เคาเตอร์ พลางยิ้มให้สาวน้อยวัยรุ่นที่มองของที่วางอยู่แบบหน้าแดงๆ เด็กสาวหยิบของทั้งหมดแสกนบาร์โคดแล้วใส่ถุง
“ ...อ่ะ เอ่อ…. ทั้งหมด 8,950 เยนค่ะ รับอย่างอื่นเพิ่มมั้ยคะ? ” เด็กสาวแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเอง จะไม่พูดก็ไม่ได้ เพราะเดี๋ยวจะโดนผู้จัดการร้านว่า เธอเองก็เคยเจอผู้ชายมาซื้อของแบบนี้หลายครั้ง แต่มีครั้งนี้แหละที่เป็นชายหนุ่มรูปหล่อชาวต่างชาติมาซื้่อ แถมซื้อเยอะมากๆด้วย เด็กสาวเงยหน้ามองลูปค้าชาวต่างชาติรูปหล่อ ที่หยิบแบงค์ 1 หมื่นเยนออกมาพร้อยรอยยิ้ม
“ แค่นี้ก็พอแล้วครับ ซื้อมากเดี๋ยวแฟนผมจะว่าเอา ” พลางปรายสายตาไปทางอายะที่ยืนเลือกของอยู่ เมื่อหันกลับมาก็นึกขำที่เด็กสาวหน้าแดงอ้าปากค้าง
“ จริงๆแล้วแฟนผมนะให้ซื้อแค่ 2 กล่องเท่านั้นน่ะครับ เดี๋ยวถ้าเค้ามาจ่ายเงิน อย่าไปบอกเค้านะครับ ” พร้อมยื่นเงินให้ เด็กสาวก้มหน้ารับมาอย่างเก้ๆกังๆ พอทอนเงินให้ก็ก้มหน้างุดๆ พร้อมพูดคำว่า ‘ ขอบคุณที่อุดหนุนค่ะ ’
แล้วหลังจากนั้นเบิร์กฮาร์ดก็มายืนรอหน้าร้านสะดวกซื้อพลางคิดว่า คืนนี้จะใช้อันไหนดีนะ
----------------- End ------------------
เป็นตอนที่เขียนมันดี ฮา
18+ นิดหน่อย 5555555
แรงบันดาลใจ เพราะว่าวันนี้นั่งอ่านกระทู้นึงที่มีคุณผู้ชายมาบ่นๆว่า ทำไมเอาถุงยางไปวางบริเวณเคาเตอร์ ทำให้เค้าเขินที่จะเลือกซื้อ
ก็มีความคิดเห็นนึงเค้าตอบประมาณว่า ทำไมคนซื้อต้องอาย คนซื้อไม่ได้ทำอะไรผิด ต้องเป็นคนอื่นสิที่ต้องอาย ความคิดเห็นนี้ก็เล่าต่อว่าพอเค้าเลิกอายก็เลยเลือกจะแกล้งน้องๆคนคิดเงินแบบเลือกแล้วก็ไปวาง แล้วอ้อยอิ่งไปเลือกอย่างอื่นบ้าง หรือมีแซวกันขำๆบ้าง
อ่านแล้วก็แว๊บภาพเบิร์กฮาร์ดขึ้นมาเลย 555
พร้อมกับนึกได้ว่าแพกเกจของพวกถุงยางที่ญี่ปุ่นมันน่ารักฟุ้งฟิ้งมาก ก็เลยเกิดเป็นพล็อตแบบนี้่
แล้วทีนี้ก็นึกไปถึงโฆษณาถุงยางอันนึง นานแล้วละ โฆษณานี้ ที่เป็นผู้หญิงผู้ชายยืนบนรถเมล์ เห็นป้าถือถุงใส่สตอเบอรี่ (หรือเห็นแฟ้มลายสตอเบอรี่)นี่แหละจำไม่ค่อยได้ ก็กระซิบบอกผู้หญิง รู้ละคืนนี้จะใช้รสอะไร
ประมาณนี้มั้ง จำคำเป๊ะๆไม่ได้ มุกนี้อยากใช้แต่ไม่มีช่องลงให้ 55555
