Moment in June

ตั้งชื่อเป็นหนังเลย ฮา
อ่านขำๆ ขำๆนะคะ
ตามกระแสพี่ว้าก (แต่ในเรื่องไม่ได้โดนว้ากเล้ยยยย)
อย่าได้คิดมาก อ่านขำๆ (ย้ำ) ^^!

---------------------------------------

เดือนมิถุนายน
ช่วงที่ท้องฟ้าชุ่มฉ่ำไปด้วยฝน และ...ยังเป็นช่วงเปิดเทอมของมหาวิทยาลัยต่างๆ
พร้อมกิจกรรมรับน้องของคณะต่างๆที่จัดขึ้น

ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแดง หน้าตาดี แต่ในมือนั้นมีขนมปัง(ไส้สังขยา)ที่ไปแอบจิ๊กมาจากฝ่ายสวัสดิการ ก่อนจะหลบออกมจากกิจกรรมรับน้อง
เมื่อพี่ว้ากเริ่ม(ทำท่า)ดราม่าใส่น้องปีหนึ่งเรื่องเพื่อนๆไม่สามัคคีกัน ก็เลยสั่งให้สก็อตจัมป์
ถ้าจะให้ทำกิจกรรมเสริมสร้างสามัคคีจริง น่าจะให้ทำอย่างอื่นดีกว่าน้า....
วุ่นวายจริงๆ......อากาศร้อนๆแบบนี้ยังต้องให้มายืนเก๊กหน้าตากแดดอีก
อยากกินอะไรเย็นๆจัง....
คิดได้ดังนั้นเลยแอบหลบออกมาซะเลย
ก่อนหลบไปทางด้านหลังตึก มหาวิทยาลัยใหญ่ๆที่ทำให้นักศึกษาเดินขาลากเวลาเปลี่ยนตึก กลับมีประโยชน์ตอนนี้แหละ
เพราะมหาวิทยาลัยที่มีขนาดใหญ่ มันก็ต้องมีสถานที่ที่คนไม่ค่อยผ่านด้วย และมันเป็นทางลับ(ที่ไม่ลับ)อย่างดีเลย
ขายาวก้าวเดินไปตามทางเรื่อยๆ จนมาโผล่บริเวณคณะบริหารฯ
ไอติมที่นี่อร่อยนัก บางทีเค้าก็มากินบ่อยๆ กะจะแวะมากินไอติมก่อนแล้วกลับไปให้ทันตอนแจกข้าวน้องๆ

มองเข้าไปในตึก คนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร เพราะเป็นเวลาเลิกเรียน แล้วพวกในคณะทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องก็ไปเข้ารับน้องกันหมด
คนในโรงอาหารคณะจึงน้อยมาก
เบิร์กฮาร์ดก้าวขึ้นบันได กำลังจะตรงไปที่ร้านไอติมที่เล็งไว้ ก็ชนเข้ากับร่างๆนึง มือใหญ่ไปไวกว่าที่คิด ดึงแขนคนตรงหน้าได้ทันก่อนที่จะตกบันได
" เป็นอะไรมั้ย "  คนที่เหมือนจะล้มหันหลับมา ดวงตาสีดำนั้นมันเหมือนกับดึงดูด เค้าเผลอจ้องคนตรงหน้าอยู่ครู่นึง
" ไม่เป็นอะไร ขอบคุณครับ " ชายหนุ่มผมสีทองซีดหันมาขอบคุณ ก่อนก้มลงเก็บเข็มที่ตกอยู่บนพื้น เบิร์กฮาร์ดมองเข็มคณะนั้นทำให้รู้ว่าคนตรงหน้าอยู่คณะเดียวกันหรือว่าจะเป็นน้องปีหนึ่ง?
" น้องอยู่ปีหนึ่งเหรอครับ  แล้วทำไมไม่เข้าซ้อมเซียร์ละ " เพราะคำถามที่ถามออกไปทำให้คนตรงหน้ารีบเก็บเข็มคณะนั้นเข้ากระเป๋า
" แล้วพี่มาทำอะไรที่นี่ละครับ " คนตรงหน้ายิ้มให้
" คงจะ...มาจับน้องที่หนีเชียร์ละมั้ง "
" ไหนว่า ซ้อมเชียร์ไม่บังคับเข้าไม่ใช่เหรอครับ " ชายหนุ่มย้อน เมื่อกี้ตอนเรียนเสร็จ พวกรุ่นพี่ก็เข้ามาบอกแบบนั้น แต่พอเค้าบอกว่าจะไม่เข้า พวกรุ่นพี่กลับหาว่า ไม่รักเพื่อน
บ้าหรือเปล่า! แล้วจะถามทำไม
คิดแล้วก็ยิ่งอารมณ์ไม่ดี ยิ่งมาเจอคนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะเป็นรุ่นพี่ที่คณะอีก แต่คนตรงหน้าก็ไม่ดูอะไรกับคำย้อน เพียงแค่ยิ้มน้อยๆแล้วพูดว่า...
" พี่ไม่บังคับน้องหรอกครับ เพราะพี่ก็ยังบังคับใจ ไม่ให้ชอบน้องไม่ได้เลย " อายะยืนนิ่งกำลังตีความหมายของประโยคแปลกๆที่รุ่นพี่ตรงหน้าพูดออกมา
ถึงจะยังตีความไม่ทันแต่พอจะเข้าใจถึงความหมายนั้นได้เลย ก็ไอ้สายตาที่ส่งมานั้นแหละ
" ถ้ายังไงตอนนี้น้องว่าง.....ก็เลี้ยงไอติมพี่หน่อยนะ " มือใหญ่ ดึงคนตรงหน้าที่ยังมึนๆไปที่ร้านไอติม 
" เอารสอะไรดี สตอร์เบอร์รี่  มะนาว หรือช็อกโกแลตดี " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงยืนเลือกไอติมอย่างสนุกสนาน ผิดกับคนที่ถูกดึงมาที่ยังสงสัยว่าทำไมต้องมาเลี้ยงไอติมรุ่นพี่ด้วย
" แล้วน้องจะเอารสอะไร ช็อคโกแลตชิพมั้ย....เรนโบว์ก็อร่อยดีนะ "
" ทำไมผมต้องเลี้ยงพี่ด้วย "
" เพราะถ้าน้องเลี้ยงพี่ตอนนี้  ครั้งต่อไปพี่จะขอเลี้ยงน้องทั้งชีวิตเลยไง "
ตุบ! เสียงถ้วยไอติมวางบนโต๊ะ พร้อมพนักงานสาวที่ตักไอติมทำท่าเหมือนจะกรี้ดเพราะอะไรซักอย่าง
 ชายหนุ่มผมสีทองซีดถึงกับพูดไม่ออก
หัวใจมันเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ
กลบเกลื่อนด้วยการหันไปสั่งไอติมแล้วจ่ายเงิน แต่เจ้าพี่ตัวดีก็รีบดึงมือไปนั่งที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว
นั้นแหละ มือที่จับถึงได้ปล่อยออก  คนตรงหน้านั่งกินไอติมอย่างสบายใจ

" จะว่าไป ยังไม่รู้ชื่อน้องเลยนะ "
" พี่ชื่อเบิร์กฮาร์ด จี เฟอร์ดินานด์ น้องชื่ออะไรเหรอ..."
" อายะ...."

End???
---------------------------------------

ตัดจบเพราะคิดไม่ออก...........อีกแล้ว ฮา
เขียนมันดีอันนี้
จริงๆไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับรับน้องเท่าไหร เพราะมหาวิทยาัลัยที่เรียนไม่มีรับน้อง
มีแต่ปัจฉิมนิเทศ ที่ก็ไม่เข้าเช่นกัน = =