[ % ] - In 10 minutes

เนื้อเรื่องนี้อยู่ในรูท(?) เนื้อเรื่อง [ % ] นะ ------------------------------------------ เสียงจอแจในงานเลี้ยงดังขึ้นอีกครั้ง เป็นการแสดงว่ามีบุคคลที่มีชื่อเสียงเข้ามาในงานเลี้ยงหรูหรา ที่จัดขึ้นภายในโรงแรมแห่งหนึ่ง

ร่างผอมเพรียวในชุดบริกรยกถาดที่มีแชมเปญ อยู่ 2-3 แก้ว ไม่ได้สนใจกับเสียงเหล่านั้นนัก

เพราะเค้ากำลังรอ “ เวลา ” ที่เค้าว่าเวลาเรารอคอยอะไรซักอย่าง เวลาจะยิ่งเดินช้าลง ดูท่าจะจริง อายะเหลือบมองนาฬิกา อีก 15 นาที จะหมดเวลาเปลี่ยนกะ เมื่อกี้เค้าเพิ่งแอบเข้าไปขโมยข้อมูลบางอย่างมาจากห้องของแขกคนนึงในโรงแรม  มันเป็นงานเสี่ยงอันตรายไม่น้อย แต่มันจะยิ่งอันตรายขึ้นหากเค้า “ปฏิเสธ” งานนี้จาก หงเย่ ตอนแรกๆมันก็งานง่ายๆ อย่างดูต้นทาง หรือให้ไปสำรวจดูสถานที่ แต่หลังๆนี้เหมือนงานจะเพิ่มระดับความอันตรายยิ่งขึ้น

เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว เมื่อเห็นการ์ดดำส่วนใหญ่เข้ามายืนดักที่ประตูห้องจัดเลี้ยงอย่างเงียบๆ แล้วพนักงานโรงแรมกับเจ้าหน้าที่บางส่วน ที่เดินออกจากห้องกำลังถูกตรวจค้นร่างกาย

หรือว่าจะเริ่มรู้สึกตัวหันแล้ว…..แย่ละสิ ถ้าถูกค้นตัวละก็………….

ระหว่างที่อายะกำลังเค้นสมองอย่างหนักเพื่อหาทางหนีที่ไล่ เค้าก็รู้สึกว่ามีบางคนเดินเข้ามาใกล้ๆ

“ ขอเครื่องดื่มหน่อยครับ ” เสียงทุ้มคุ้นหู อายะรีบปรับสีหน้าแล้วหันไปเพื่อจะเสริฟ์เครื่องดื่มให้แขก ก็ต้องชะงักเมื่อพบเด็กหนุ่มที่เคยตามตอแย(?)ในชุดทักซิโด้ ที่อายะเองก็แอบชื่นชมในใจไม่ได้ว่า มันช่วยให้เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงตรงหน้าดูดีไม่น้อย

“ เชิญครับ ” ดูจากที่เรียนโรงเรียนเอกชนชื่อดังก็แสดงว่าที่บ้านมีฐานะไม่น้อย การที่จะมาปรากฏตัวในงานแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

“ ดีจังที่ได้เจอคุณด้วย ทำงานพิเศษหรือครับ ”  

ไม่ว่าเปล่าพลางโอบเอวคนตรงหน้าเข้ามาใกล้ๆ

เด็กหนุ่มผมสีทองซีดไม่ได้ตกใจ ในเมื่อเค้าแฝงตัวทำงานในงานเลี้ยงนี่ได้ 3 วันแล้ว ไม่แปลกที่แขกในงานเมื่อพบคนถูกตาต้องใจก็จะชักชวนให้ไปข้างนอก แต่แค่คนที่โอบอยู่ มือไวใจเร็วขนาดนี้อายะก็เพิ่งเคยเจอ

เนื่องจากในมืออายะยังมีถาดและแก้วแชมเปญอยู่เจ้าตัวจึงไม่กล้าขยับตัวมากนัก และมันยิ่งทำให้คนที่โอบยิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงเห็นท่าทางประหม่าของคนในอ้อมกอดด้วยความขบขัน ตอนเจอกันข้างนอกดูร้ายกาจขนาดนั้น แต่ตอนนี้เหมือนแมวเชื่องๆตัวนึงเลย

เด็กหนุ่มผมสีทองซีดเหลือบมองนาฬิกาของเบิร์กฮาร์ด เข็มยาวชี้เวลาที่ทำให้เค้ารู้ว่าเหลืออีก 10 นาที ที่จะถึงเวลานัดกับหงเย่ที่รออยู่
“ คุณจะเลิกงานหรือยัง ”
“ ถามทำไมครับ ” เมื่ออายะรู้ว่าแขนนั้นกระชับเค้าให้เข้าไปใกล้ ทำให้เด็กหนุ่มบริกรต้องรีบเอามือจับแก้วแชมเปญ 2-3 ใบที่ทำท่าจะหลนจากถาด เด็กหนุ่มร่างสูงกว่าก้มลงกระซิบข้างหู ยิ่งทำให้อายะหน้าขึ้นสีเพราะตอนนี้มันเหมือนอีกคนกอดเค้าอยู่นะสิ! เบิร์กฮาร์ดเหลือบมองนาฬิกาเมื่อเห็นว่าเข็มยาวชี้ที่เลขอะไรก็ทำให้เข้าใจได้ทันที
" งั้นอีก 10 นาที รอผมนะครับ" เด็กหนุ่มในชุดบริกรตั้งท่าจะโวย เมื่อใบหน้าที่ก้มลงมากระซิบนั้นเหมือนจะลามปามมาที่หน้าเค้าแล้ว พอดีกับสายตาเหลือบไปทางการ์ดที่ยืนขนาบประตูอยู่ ความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นมาทันที อายะใช้แรงทั้งหมดขืนตัวออกเล็กน้อย น่ายินดีที่คนตรงหน้ายอมคลายอ้อมกอดให้เล็กน้อย

"ผมจะไปกับคุณก็ได้ แต่ผมขอคุณอย่างหนึ่ง" ดวงตาสีดำนั้นพราวระยับ แบบที่เบิร์กฮาร์ดรู้สึกได้เลยว่าอาจจะมีเรื่องวุ่นๆตามมา แต่ความคิดที่ว่าเค้าจะได้อยู่กับคนตรงหน้าอีก ก็เชิญชวนให้ตอบออกไป

"อะไรหรือครับ"  เมื่อสิ้นประโยคที่เหมือนอนุญาตกลายๆ ริมฝีปากนั้นก็ผุดรอยยิ้มขึ้นมา

" ผมขอยืมเสื้อคุณนะครับ "  

ซ่า

สิ้นเสียงบริกรหน้าสวยทำแชมเปญหกใส่เสื้อสูทของแขก!

"ขอประทานโทษด้วยครับ" อายะรีบก้มหัวขอโทษ ยังไม่ทันที่เบิร์กฮาร์ดจะได้พูดอะไรออกไป บริกรอีกคนก็เค้ามาดู

“ รีบถอดออกเถอะครับ เดี๋ยวผมจะเอาไปทำความสะอาดให้ ”

“ ผมขอรับผิดชอบเองครับ ” อายะพูดกับบริกรอีกคนที่กำลังก้มเก็บแก้วแชมเปญ แล้วรับเสื้อจากบริกรคนนั้นแล้วรีบเดินออกไป ผ่านประตูที่การ์ดยืนเฝ้าอยู่ไปได้อย่างง่ายดาย ทิ้งให้คนโดนปลดทรัพย์(?)อึ้งไปเลย

“ เป็นไงละ สมน้ำหน้า ” เด็กหนุ่มร่างเล็กในชุดสูท เดินเข้ามา พลางจิบน้ำส้ม(?) เค้ายืนมองเหุการณ์มาพักใหญ่แล้ว ตั้งแต่เข้างานมาเจ้าเพื่อนตัวแสบก็เดินหายไปในห้องจัดงาน ลำบากเค้าเดินตามหาแทนที่จะได้กินบุฟเฟต์ของโรงแรมสุดหรู
“ บอกแล้วว่าคนนี้ไม่ง่ายนะ ”

“ เสียดายจัง ” เบิร์กฮาร์ดมองตาละห้อย
“ ไม่ตามไปละ ” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงหันมามองเพื่อนด้วยความงุนงง

“ ปกติน่าจะห้ามนี่ ”
“ หยั่งกับห้ามแล้วนายจะฟัง ”
“ อีกอย่างนายไม่อยู่ ชั้นจะได้ไม่ต้องมีคนมาแย่งอาหาร ” เบิร์กฮาร์ดยิ้มเล็กน้อยยักไหล่ แล้วเดินออกจากห้องจัดเลี้ยงไป

“ ฮึ คงไม่ได้แค่ทำงานพิเศษละมั้ง ” ชิโนบุหันหลังเดินหายไปในกลุ่มคน

เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงเดินออกมาถึงหน้าโรงแรม แต่ก็ไม่เห็นใคร
“ ช้าจังเลยนะครับ ” เสียงเรียกนั้นทำให้เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดง หันไปมองทางต้นเสียง ในเงามืดของเสา เด็กหนุ่มผมสีทองซีดในชุดลำลองธรรมดาข้างในเป็นเสื้อเชิ้ตแล้วสวนเสื้อแจ๊กเก็ตมีฮู้ดสีน้ำเงินเข้ม เดินออกมา ชุดที่ใส่ยิ่งทำให้คนตรงหน้าดูดีขึ้นเป็นกอง ให้อารมณ์วัยรุ่นทั่วไปผิดกับเมื่อกี้ที่อยู่ในชุดบริกร
“ ผมขอโทษเรื่องเสื้อคุณด้วย ตอนนี้ผมส่งไปซักแล้ว จะส่งคืนให้คุณแน่นอน ”

“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ก็ผมให้คุณแล้วนี่ ”

“ ถ้างั้นให้ผมเลี้ยงคุณละกัน คุณอยากกินอะไรละ แต่ผมมีเงินไม่เยอะหรอกนะ ”

“ ราเมน ผมอยากกินราเมน ” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงยิ้มแย้ม เพราะตอนเข้ามาในงานเค้าเห็นสีผมที่คุ้นตา ขายาวก้าวเดินตามอย่างอัตโนมัติ จะกินก็ได้แค่จิบแชมเปญที่หยิบมาจากคนตรงหน้าเท่านั้น เด็กหนุ่มอีกคนเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะยิ้มน้อยๆออกมา และนั้นทำให้เบิร์กฮาร์ดชะงักไปเลย…

“ คุณนี่แปลกคนจริงๆ ”   ----------------- End ------------------

ฟิกเรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะ ประโยค " อีก 10 นาที ผมจะรอคุณตรงนั้นนะ " จาก 2PM(투피엠) “우리집(My House)” M/V

โอ้ยยยยย ดูแล้วถึงกับทนไม่ไหว.....แต่พอคิดภาพตาม และคิดเนื้อเรื่องตาม 

ก็คิดภาพตอนรูทหลัก(?) ไม่ออกจริงๆ ทุกอย่างเลยมาลงที่ รูท % แทน
ก้ากก กลายเป็นว่าเข้ากันมาก คิดออกเป็นฉากๆ
อยากวาดรูปด้วยอ่า5555 ลืมเล่าเรื่องต่อจากนั้น 
ก็อายะพาเบิร์กฮาร์ดไปกินราเมนรถเข็นข้างทาง แล้วชิโนบุก็เอารถเก๋งสุดหรูมารับถึงรถเข็นขายราเมนเลย ฮา ปล. แต่ตอนดู mv นี่นอกจากจิ้นเบิร์กฮาร์ดกับอายะ แล้วยังจิ้นคู่อื่นด้วยนะ ฮา